‘De koperen tuin’, een boek van
Simon Vestdijk, leek mij in eerste instantie best een leuk boek. De titel had
iets mysterieus waarvan ik graag zou weten waar het voor zou staan. De achterkant
van het boek beschreef een onmogelijke liefde tussen een muziekstudent en de dochter
van zijn leraar. Dit leek mij een leuk onderwerp, dus besloot ik het boek uit
1949 te lezen.
In het begin werd mij al snel
duidelijk waarom het boek zijn naam had gekregen, namelijk omdat Nol, de
hoofdpersoon, vaak in een tuin kwam. Waarom dit van koper was, werd mij later
pas duidelijk. De tuin stond altijd vol met muzikanten die zorgden voor een
gezellige sfeer. Deze instrumenten zijn natuurlijk van koper, wat de naam
verklaart. In deze tuin danste Nol ook voor het eerst met Trix, de dochter van zijn
muziekleraar Cuperus. Vanaf dat moment begon Nol al gevoelens te ontwikkelen,
maar nog niks serieus. Hij was immers 8 jaar oud (waar ik later pas achter kwam,
want zijn taalgebruik leek op een volwassen man). Toch voelde hij steeds weer
datzelfde gevoel als hij de 4-jaar-oudere Trix tegenkwam. Deze momenten uit het
boek zijn zeer realistisch weergegeven naar mijn mening, omdat het nu, in onze
tijd, ook niet uitmaakt hoe oud je bent. Bij liefde is leeftijd alleen maar een
nummer, zonder enig ander belang.
Verderop in het boek is het dan
eindelijk zover dat Nol op een leeftijd komt dat hij echte liefde kan
begrijpen. Hij toont interesse in Trix en komt vaker bij Cuperus, de
muziekleraar, thuis. Eerst kwam Cuperus altijd thuis bij Nol, maar nadat hij
verliefd werd op Nol’s moeder en heel ongepast hun dienstmeisje zoende, was hij
niet meer welkom. Begrijpelijk, zou je kunnen zeggen.
Naar het eind toe toont Trix
langzaam ook interesse voor hem, maar omdat er steeds weer dingen in hun
relatie misgaan en ze niet van haar zelfbeeld als ruig meisje af kan komen,
pleegt ze zelfmoord. Dit klinkt allemaal redelijk overdreven en dat is het ook.
Hier lijkt het alsof Vestdijk er snel even een eindelijk dramatische
gebeurtenis aan toe wil voegen, voordat het boek eindigt. Een beetje
onwerkelijk in dit gedeelte dus.
Ondanks deze onwerkelijkheid,
maakt deze gebeurtenis het boek toch nog een beetje spannend. Vooral in de
eerste helft van het boek vraag je je af of de informatie nuttig is, of dat het
bladzijdevulling is. Niet echt een ‘pageturner’ dus. Het hele boek draait dan ook
om hun relatie, er zijn geen andere verhaallijnen of spanningen. Behalve de
liefdesverhouding tussen Cuperus en Nol’s moeder, zou je kunnen zeggen, maar al
snel zijn deze spanningen voorbij en krijg je een lading informatie over muziek
over je heen. Niet echt interessant naar mijn mening. Dus helaas, volgende keer
beter.
